بگو به همه

آمدم تا دوباره از تو بنویسم از مرگ از سکوت از همه دردهائی که تمام وجودم را فرگرفته همانها که مرگ را برایم آرزو میکنند
از کودکی که هر روز برای لقمه ای نان به جای نشستن پشت نیمکت مدرسه به دستفروشی میرود به گدائی به دریوزگی
مردی که غرورش(چون شیری بی دندان) در میان مشکلات رنگ باخته و تنها برای مقداری پول گردن کج میکند,نامه اعمال پزشکیش را بدست میگیرد,از چند فرزند خردسالش میگوید,بغض را از میان ناله هایش احساس میکنم اشک در چشمانش حلقه میزند تا دل سنگ این جماعت غرق در کثافت و درد به رحم آید و روزی دیگر را به شب و شبی را به صبح برساند
آسمان غبار آلود و پر از درد است به دردهای این جماعت آگاه,او هر روز شاهد این تصاویر دردناک است,این روزها آنقدر بر حال اینان گریسته که دیگر چشمه های اشک چشمانش خشکیده در خیال خود حس میکنم آسمان هم بغض کرده و چیزی نمانده تا اشکهایش سرازیر شود ساعتی از شب نگذشته هوا تاریک است پس از یک خستگی عمیق از کار و دیدن این مناظر تکراری که گاهی فکر میکنم به عادت تبدیل شده آهنگ رفتن خانه سر میدهم
این یکی را نمیدانم چه باید گفت شاید نمایشیست برای رفع خستگی بعد از کار,جوانی که در آن ساعات شب در مقابل یک تیر چراغ برق واقع در جاده اصلی بیرون شهر چنان سر به زمین گذاشته و در حال سجده کردن است که اگر روبه شمال نبود گمان میبردم از آن مسلمانهای افراطی مجنون است در حال نماز خواندن
بیچاره مدتی میشد که آنجا بود و کسی به او توجّهی نمیکرد ابتدا گمان کردم مرده اما هنوز زنده بود و به خاطر نرسیدن مواد به بدنش به این روز افتاده بود
ماشین گشت پلیس بعد از تماسهای مکرّر پیدایش میشود و جوان را برای اوّلین بار در عمرش سوار آن ماشین چند میلیونی بنزمی کنند! امّا نه روی صندلی بلکه درون صندوق عقب ماشین ,به خوبی میدانم که از شدّت درد هرگز این اتومبیل سواری چند میلیونی را به یاد نمی آورد
هر روز شاهد مرگ چنین جوانهائی در کوچه و خیابانهای این شهر هستیم (همه چشمها را بسته ایم و به زمین خیره شده ایم)شاید مهم نیست که انسانی به خاطر سیاست بازیهای عدّه ای جاه طلب جان دهد
تنها در یک استان هر ماه درحدود 150 نفر دست به خودکشی میزنند

امشب آمده بود سراغم تا دوباره خاطراتش را زنده کند و دل کوچکم را به درد آورد آخر خوب میداند که چه زود احساساتم به حال تحرّک در می آیند
از کشتار رژیم آنقدر گفت از جوانهائی که همین نزدیکیها به خاک خفته اند و من و ما از ایشان بیخبریم از او که چگونه با شتر از بیابانها رفت تا جانش را نجات دهد
امشب میخوام زار زار به حال خودم و خودت گریه کنم بزار تو حال خودم باشم
دوست دارم تا صبح شعربگو به ایران از ایرج جنتی رو زمزمه کنم

وقتی خواستم داستانت را باز نویسی کنم اشک امانم را برید