پر از تهی

کمی از ناشناسی که هنوز نمی شناسمش مرحوم پرویز شاپور
چرا او چنین آورده نمیدانم استفاده از افعال مثبت و منفی در هم شاید نوعی سبک است اما جالب

قلب پرنده محبوس لبریز از عشق آسمان است
آدم ساده لوح در بازار آهنگرها از سکوت تقاضای پناهندگی می کند
دوست داشتن را بیشتر از دوست داشتن دوست دارم
گوشم آنچنان سنگین شده است که حاصل جمع فریادها را سکوت می شنوم
عاشق مسافری هستم که در جاده مارپیچ هم به راه راست هدایت می شود
سکوت ساکن گورستان است
آتش در آستانه در خروجی زندگی خاکستر را در آغوش می گیرد
به حال چشمی اشک می ریزم که نگاهی در روبرو ندارد
عاشق باغبانی هستم که هنگام سیراب کردن گلها تشنگی خود را فراموش می کند
عمر کفاف نداد جسم و روحم را با هم آشتی دهم
برای اینکه زحمت به دوش کشیدن جسدم را به کسی ندهم در گورستان خودکشی می کنم
قلبم برای شنیدن ضربان قلبت سکوت می کند
باقیمانده عمرم از خودکشی نافرجام جان سالم به در برد
به حال موجودی اشک میریزم که می خواهد با زنگ ساعت از خواب غفلت بیدار شود
عمر هزار پا کفاف بستن بند کفشهایش را نمی دهد
با سکوت سرگرم گفتگوی یکطرفه هستم



______________________________________________________________
نمیدانم از کیست

از دست عزیزان چه بگویم گله ای نیست
گرهم گله ای هست دگر حوصله ای نیست
سرگرم به خود زخم زدن در همه عمرم
هرلحظه جز این دست مرا مشغله ای نیست
دیری است که از خانه خرابان جهانم
بر سقف فرو ریخته ام چلچله ای نیست
در حسرت دیدار تو آواره ترینم
هرچند که تا منزل تو فاصله ای نیست
_______________________________________________________________
گرد و غبار زندگی را از روی لباس عمر می تکانم
آیا حافظ شیرازی در تمام زندگیش توانسته به رندی من بر اسب زندگی چهار نعل بتازد
هویت گمشده ای که دیگر پیدا نخواهد شد
به حال خودش رها شده در آسمان بی نهایت کهکشان وسیعتر از کائنات پیش میرود
مسیر مشخصی ندارد
همه جا در انزواست

گر آمدنم به خود بدی نامدمی
ورنیز شدن بمن بدی کی شدمی
به زان نبدی که اندر این دیر خراب
نه آمدمی نه شدمی نه بدمی

خیّام